Veerle Poelmans: 'Lapland was een tussenstop in mijn carrière'

Into the Wild als zelfontdekking: Adventure +

Een hele zondag vliegen naar Kiruna, Zweden, op de 68ste breedtegraad, meer dan duizend kilometer ten noorden van Stockholm. Het is september 2021. Op maandag dropt een helikopter Veerle Poelmans en zeven andere deelnemers aan Into the Wild te midden van het ijzige, van God verlaten Lapland voor een zesdaagse trektocht. Adventure +, met een focus op volharding en persoonlijk leiderschap.

Een paar weken eerder hadden de deelnemers online kennisgemaakt, zich voorbereid en hun materiaal afgehaald. Acht deelnemers uit diverse hoeken van het land, ondernemers, mensen in een leidende functie, plus coach Ben Sansen. Iedereen had een buddy toegewezen gekregen, kwestie van niet geheel en al op jezelf aangewezen te zijn..

Vanaf het droppingpunt is het honderd kilometer stappen door sneeuw en ijsregen. Twintig kilometer per dag gemiddeld. Vijf dagen slapen onder de sterrenhemel in een eenpersoonstent. De hutten die in het zomerseizoen een comfortabel alternatief bieden, worden in september al niet meer uitgebaat. Eten voor de hele trip dragen de deelnemers met zich mee. Ontbijt, energierepen, ‘s avonds een typische trekkingmaaltijd: gedroogde voeding of maaltijden uit een zakje op te warmen op een gaspit.

Een leiderschapstraject als verjaardagscadeau

‘Toen ik vijftig werd, wou ik mezelf een cadeau doen,’ zegt Veerle Poelmans, business manager bij de Public Sector Blue Chip Boutique. ‘Dat werd Into the Wild, een meerdaagse trektocht door Lapland met een focus op persoonlijk leiderschap. Op een infosessie leerde ik dat het een serieuze fysieke uitdaging was, gekoppeld aan een coaching- en leiderschapstraject. Een ideale combinatie. Op het vlak van coaching en leiderschap had ik al veel training gekregen bij SD Worx, een van mijn vroegere werkgevers, maar dit soort coaching in het wilde Lapland zonder internet of mobiel leek mij ideaal als reflectiemoment.’

Veerle meldde zich aan voor Into the Wild in 2020, toen ze nog als Algemeen directeur Lokaal bestuur bij de Gemeente Niel werkte. Door de Corona-pandemie werd het plan on hold gezet. Bedoeling was het traject te lopen nog tijdens haar periode bij de gemeente.

Veerle Poelmans: ‘Ik had echt behoefte aan die training en aan een uitdaging. Ik zat constant in een modus van crisismanagement. Als de buitenschoolse kinderopvang geregeld was en de rust weer een beetje teruggekeerd, viel er iemand weg op de dienst Omgeving of bij het OCMW. Het huis was nooit op orde. Dat is wellicht inherent aan werken voor lokale overheden. Elke dag waren er beslissingen te nemen. Ik ben iemand die graag snel beslist, maar in een politieke context is dat niet evident omdat je rekening moet houden met politieke gevoeligheden en politieke druk.’

Een eenzame job voor een verbinder

Waarbij je zaken moest oplossen in functie van politieke belangen?

Veerle Poelmans: ‘Ja, maar als administratie moet je altijd de politieke neutraliteit bewaken. Dat is erg moeilijk als je nieuw bent in de job. Na verloop van tijd dacht ik: “Dit is een beslissing, dat doen we zo.” Ik ben nogal een verbinder. Iemand die aansluiting zoekt. Dat heeft me geholpen In de relatie met het college en met de burgemeester, met wie ik vaak één op één overlegde.

‘Op zich was het permanente brandjes blussen lastiger dan in vorige jobs. Ik had wel collega’s directeurs, maar stond er in laatste instantie alleen voor. In privé-bedrijven heb je vaak betere omkadering. Er is wel een beroepsvereniging Excello, die steeds meer doet, maar hoofdzakelijk is het een eenzame job.’

IJveren voor opleidingen

De keuze voor Into the Wild getuigt op zich al van self-leadership. Je had tweederde van je loopbaan achter je en je besliste autonoom om het over een andere boeg te gooien. Vind je dat overheden anders omgaan met mensen en hun groei?

Veerle Poelmans: ‘Hoe langer hoe beter, maar ik heb daar echt voor moeten ijveren. Toen ik startte bij de gemeente volgden mensen een opleiding omdat ze daartoe verplicht waren. Dat heb ik meteen afgeschaft. Opleidingen werden beschouwd als een incentive. Ik heb binnen de gemeente snel een aantal opleidingen in company georganiseerd en iedereen een aantal basics laten volgen. Niet alleen de happy few. ik heb geijverd voor de opname van specifieke doelstellingen voor het verbeteren van de opleiding van mensen in het nieuwe meerjarenplan. Daardoor kwam er opleidingsbudget vrij.’

Eindverantwoordelijkheid en Company pride

Wat vond je leuk aan de job in Niel en wat vind je leuk aan je huidige job?

Veerle Poelmans: ‘Ik wil mij amuseren in mijn job. Dat was het geval, maar niet altijd. Het leuke aan de job in Niel is dat je als leidinggevende eindverantwoordelijkheid hebt. Op het moment zelf ervaar je dat niet noodzakelijk zo, maar achteraf stel je wel vast dat het leuk was. Ook omdat mensen na je vertrek nog om input of hulp vragen, niet alle tachtig, maar toch een tiental (lacht).

‘Het leuke aan de job bij TriFinance nu is opnieuw te kunnen werken in een team. Dat heb ik hard gemist. Plus de omkadering en de trots. Bij SD Worx had ik dat ook. Ik was er fier op dat ik voor SD Worx werkte.

‘Vanuit mijn rol als Business Manager bij TriFinance vind ik de markt van de lokale besturen erg interessant. Je kunt daar als consultant direct meerwaarde bieden. Sowieso al vanuit de staffingopdrachten. Er bestaat nu eenmaal een grote behoefte aan expertise en ondersteuning bij de lokale besturen. Bovendien kun je met consulting nog veel meer impact hebben en waarde creëren.’

Wat heeft je uiteindelijk weer naar het bedrijfsleven gedreven?

Veerle Poelmans: ‘De commerciële drive, bijvoorbeeld. Het moet soms ook kunnen vooruitgaan. Bij de gemeente miste ik resultaatgerichtheid en focus. Iets is niet goed omdat je ergens mee bezig geweest bent, uiteindelijk moet het resultaat daar liggen. Samenwerken met lokale politici kan intellectueel een uitdaging zijn. Gelukkig had ik mijn loopbaanrugzakje, met al de ervaring, competenties en soft en hard skills die ik in de loop der jaren had bijeengebracht. Ik ben bij SD Worx indertijd weggegaan met een erg goed gevoel, en ik wilde niet persé terug naar SD maar zocht wel iets gelijkaardigs, en dat heb ik bij TriFinance wel gevonden. ’

Lapland als carrièretussenstop

Into the Wild en het daaraan verbonden leadershipverhaal waren dus meer een excursie dan dat het een training was voor je toenmalige job of een voorbereiding op je huidige job?

Veerle Poelmans: ‘Het was een soort tussenstop. Dat klopt. Maar de ervaring helpt me nu wel om een aantal dingen te benoemen waarvan ik me nog niet bewust was. Ik begrijp nu beter wat een mindset is, en in welke mate gedachten je handelen kunnen beperken of versterken.

‘Dat werkt echt. Tijdens de trek door Lapland heb ik dat letterlijk gevoeld. Met een rugzak van dertien kilo moet je permanent riviertjes oversteken. Initieel probeer je geen natte voeten te krijgen, want je krijgt die schoenen niet meer droog. Het is natuurlijk erg koud. Maar als je daarop begint te focussen, dan verlies je om de haverklap je evenwicht. Je zet je voeten niet op de goede stenen. Niet doen dus.’

Door het prachtige landschap met je waardenkompas

Was er tijdens de tocht een soort gespreksthema voor de dag?

Veerle Poelmans:’Elke ochtend geeft de coach een introductie. Je krijgt een thema mee ter overweging. Daar wordt dan over gespard met de anderen. Doordat je elke dag twintig kilometer stapt, heb je veel tijd om na te denken. Je loopt door het prachtige landschap en je kunt praten, of ook niet. Het is geheel aan de deelnemers of ze daarover praten met anderen, of niet. Je komt volledig tot rust en daardoor blijf je wel doordenken op dat thema. Iedereen gaat daar op haar manier mee aan de slag.

‘Het eerste thema was bijvoorbeeld je waardenkompas. Welke waarden zijn voor jou belangrijk? Zo stelde ik vast dat ik het belangrijk vind te weten wat mijn bestemming is. Niet zoals een kind dat denkt: ‘hoever is het nog?’, maar ik heb behoefte aan een duidelijk perspectief. Ik wil wel weten, waar ligt het eindpunt voor vandaag? Waar kan ik mijn tent opzetten?

‘Ben Sansen , de coach, sprak in redelijk algemene termen over de route. “Vandaag is het eerst een stuk vlak, dan een eind naar beneden, dan weer een stuk vlak, en dan weer naar beneden”. Ik herinner me een koude dag met veel sneeuw en veel sneeuwregen. De groep was helemaal uiteengevallen. Ben liep helemaal achteraan met iemand die in moeilijkheden was geraakt. We hadden vijftien kilometer gelopen en hadden het laatste vlakke stuk bereikt, en we waren nog niet op onze bestemming. Dat maakte me echt boos. “Ben, sorry, je had gezegd dat we er na het laatste vlakke stuk zouden zijn, maar nu zijn we er nog niet!’ ‘Wil je weer weten, hoe ver het nog is?’ lachtte hij toen. ’Aan die Sami-huisjes daar in de verte zijn we op onze bestemming,” zei hij.

‘Op dat moment was ik me ook gaan afvragen waarom ik niet langer in Niel wou blijven werken. Ik had meer perspectief nodig. Ik vroeg me af of ik nu nog een volledige legislatuur kon volhouden.

‘De laatste twintig kilometer was een solowandeling. Die deed iedereen helemaal alleen. Dat leefde heel erg in de groep. Ik keek daar tegenop: 24 uur alleen. Niet dat ik schrik had om te vallen of zo, maar het was een bevreemdende ervaring voor mij. De meesten vonden dat het leukste stuk, maar het was niet meteen aan mij besteed.

De fixer bereidt zich voor

In je videotestimonial zeg je van jezelf dat je een ‘fixer’ bent. Dat je er vaak onbezonnen invliegt. Deed je dat daar ook?

Veerle Poelmans: ‘Eigenlijk ben ik een fixer, iemand die zaken oplost en vooral doet. Ik denk niet altijd hard genoeg na, maar voor Lapland was ik goed voorbereid. Improviseren kun je daar niet. Ik heb geleerd dat je meer uit een project haalt als je goed voorbereid bent. Ik had me heel sterk gefocust op het pakken van mijn rugzak, die niet meer dan twaalf kilo mag wegen. Die had ik minutieus en weloverwogen gepakt. Ook over mijn kleding had ik bijvoorbeeld erg goed nagedacht. Ik had fysiotherapie gevolgd om me fysiek voor te bereiden, want een goede conditie is essentieel.

Heb je dat meegenomen in je dagelijkse leven na je terugkomst?

Veerle Poelmans:‘Ik vlieg er niet meer in als een kip zonder kop. Ik ben nogal analytisch van aanleg, maar ik bereid me nu altijd goed voor. Anderen vertelden met dat ze daar vooral rust en structuur hadden gevonden, waardoor ze nu ook rust en structuur in hun dagelijks leven brachten. Voor anderen was ook de digital detox cruciaal.’

Heb je tijdens de tocht nagedacht over de laatste vijftien jaar van je loopbaan?

Veerle Poelmans:’Dat denkproces is in gang gezet, maar het is net iets te vroeg. Ik denk dat ik over twee jaar nog eens terugga. Into the wild was voor mij een pauzeknop. Als ik over twee jaar terugga, denk ik dat het effectief iets anders zal zijn, dat ik dan effectief vooruit zal kijken hoe ik de rest van mijn loopbaan wil vormgeven.’